Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ο ουρανός και η γη της Δόξης Σου. Ωσαννά εν τοις Υψίστοις· Ευλογημένος ο Ερχόμενος εν Ονόματι Κυρίου. (Άγιος, Άγιος, Άγιος είσαι Κύριε των Δυνάμεων· γεμάτος ο ουρανός και η γη από τη Δόξα Σου. Σώσε μας, Ύψιστε Θεέ· Ευλογημένος ο Ερχόμενος στο Όνομα Του Κυρίου).
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019

Δεν σου είπα να έχεις την ελπίδα σου σε μένα; Γιατί αποθαρρύνεσαι; Να, πάρε τον Χριστό! Και άπλωσε την μακαρία αγκάλη της προς εμε, και το Πανάγιον Βρέφος με πλησίασε όσο που να μπορεί ο άνθρωπος να το φτάσει!



Γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστή.

Η εικόνα αυτή της δέσποινάς μας, στο παρελθόν, με είχε παρηγορήσει όταν είχα πειρασμούς.
Όπως βρισκόμουν συγκεντρωμένος και κλαίων μπροστά στην εικόνα αυτή, αισθάνθηκα – όπως και άλλοτε- την παρουσία της αντιλήψεως Της. Καθώς ο χώρος στο εσωτερικό της εκκλησίτσας μας ήταν στενός (η απόσταση από το τέμπλο ως το στασίδι που στεκόμουν ήταν μόλις ένα μέτρο), τι βλέπω:
Άστραψε φως η εικόνα της και μετά έλαβε διαστάσεις κανονικές η θείας Της μορφή και δεν ήταν πλέον εικόνα, αλλά ζωντανή , ολόσωμη, υπέρφωτη, ηλιόμορφη. 

Είδα δε ο ταπεινός τόσον, όσον επέτρεπε η θνητότης μου, και με σεβασμόν έκλινα προς τη γη, μη μπορώντας άλλο να ατενίσω, γιατί το Πανάγιον Βρέφος – ο γλυκύτατος Ιησούς μας – κρατούμενος στην αγκάλη της άστραφτε υπέρ τον ήλιο κατά το θεοπρεπές μεγαλείο Του, που γέμισε την ευτέλειά μου με την αγάπη Του, ώστε αγνοούσα εντελώς τον εαυτό μου και μόνο θαύμαζα.

Τότε άκουσα τη μυρίπνοο και υπέρ μέλι γλυκυτάτη λαλιά της να μου λέει: «Δεν σου είπα να έχεις την ελπίδα σου σε μένα; Γιατί αποθαρρύνεσαι; Να, πάρε τον Χριστό! Και άπλωσε την μακαρία αγκάλη της προς εμε, και το Πανάγιον Βρέφος με πλησίασε όσο που να μπορεί ο άνθρωπος να το φτάσει!
Μην τολμώντας εγώ από την έκπληξή μου καμμιά κίνηση, άπλωσε ο Πανάγαθος Ιησούς μας το χεράκι του και με χάϊδεψε τρεις φορές στο μέτωπο και στο κεφάλι, και γέμισε η ψυχή μου αγάπη αμέτρητη και φως, που δεν μπορούσα να σταθώ πλέον στα πόδια μου.

Έπεσα κάτω και με πόθο και δάκρυα χαράς φιλούσα το μέρος, όπου στεκόταν η πάντων Άνασσα, γιατι επανήλθε πάλι πίσω στην εικόνα της και άφησε σε μένα την παρηγοριά και την ευωδία της, γιατί ευωδίαζε για πολύ καιρό το μέρος αυτό, όπου είχε πατήσει, ενθυμίζοντας μου συνεχώς την μακαρία της υπόσχεση.

https://megalipanagiathivon.gr/

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αρχείο